Dance Days Chania: 13ο Διεθνές Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού | Το πλήρες πρόγραμμα

“Τα Άλλα-Κτίρια,
από αλλοτινούς κόσμους φτιαγμένα
την αλλαγή αλλάζουν
και κόσμους άλλους
σε περιβάλλοντα άλλα
μέσα απ΄ το ένα το άλλο γεννάει.
Ξανά και ξανά
η αλλαγή
γίνεται βράχος
Και εσύ με γνωρίζεις ξανά
και όσο με γνωρίζεις σπίτι γίνομαι.”

Σε πόσα μέρη χωρίζεται ένας χώρος και πόσους χώρους έχει ένας τόπος; Πόσες ιστορίες άλλες και αλλοτινές υπάρχουν στο παρόν ενός περιβάλλοντος; Πόσα παρελθόντα χωράνε στο παρόν μας και πόσα παρόντα στο μέλλον μας;
Πόσο καλά με ξέρεις;
Σε πόσα μέρη έχουν διασπαρθεί μέρη του μέρους τούτου;Πώς η αλλαγή στο χρόνο και η επαναληψιμότητα συγκεκριμένων ενεργειών έχουν επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο σήμερα υπάρχει;
Πόσο καλά σε ξέρω;

Τα Άλλα-Κτίρια γεννημένα μέσα από λατομεία/νταμάρια δημιουργούν τη νοσταλγία ενός παλαιότερου κόσμου που υπάρχει πια μόνο ως ανάμνηση. Τα “Άλλα-Κτίρια” είναι μία performance που πραγματεύεται τις έννοιες της αλλαγής και της επανάληψης, παίρνοντας έμπνευση από τα στοιχεία της ζωής/χρήσης και της ιστορίας ενός χώρου.

Η επανάληψη ενός γεγονότος, μιας πράξης εγκαθιδρύει την καινούργια κατάσταση και την κάνει σπίτι. Η επανάληψη του άγνωστου το κάνει γνώριμο. Πόσα σπίτια μπορεί να σπιτώσει ένα σπίτι;

Στο σεμινάριο θα ασχοληθούμε με το bounce, τις εναλλαγές και τους μηχανισμούς του, ξεκινώντας από footwork που συναντούμε στο hiphop το breakdance και το house.

Θα ερευνήσουμε την ανάπτυξή τους στο χώρο καθώς και την ερμηνεία τους σε σχέση με τον ρυθμό.
Προοδευτικά θα δοκιμάσουμε να ανακαλύψουμε δικές μας ερμηνείες του bounce και να προχωρήσουμε στην παραγωγή νέων κινητικών υλικών.

Επιπρόσθετα, θα ασκηθούμε επάνω σε ακροβατικές τεχνικές και διαφορετικούς μηχανισμούς στηρίξεων με σκοπό την ενσωμάτωσή τους στην προσωπική μας κίνηση.

Το “In the Country of Last Things” πηγάζει από ένα ξεκαρδιστικό ανέκδοτο που περιλαμβάνει ένα καλάθι με ψώνια, ένα παιδί που κοιμάται και μια μητέρα χωρίς καροτσάκι…

Το μόνο που απέμεινε από το ανέκδοτο είναι το καλάθι με τα ψώνια: η αισθητική μου φαντασία του έφερε λουλούδια και η συναισθηματική μου μνήμη ένα καθεστώς ύπαρξης. Αυτές οι υποθέσεις αποτέλεσαν την αφορμή για τη διερεύνηση των πολλαπλών χρήσεων και σημασιών που συνδέονται με το καρότσι: συνηθέστερα το γνωρίζουμε ως ένα κινητό δοχείο, όπου συλλέγονται τα βασικά είδη πρώτης ανάγκης- για πολλούς “ξένους” είναι ακόμη και ένα σπίτι, μια “κιβωτός” για τα λίγα περιουσιακά στοιχεία που έχουν ακόμη στην κατοχή τους, όπως για τους πρωταγωνιστές του βιβλίου του Paul Auster, στο οποίο το έργο αυτό οφείλει τον τίτλο του- σε αυτό το χορογραφικό έργο, το καρότσι πήρε την έννοια του παροδικού τάφου της ψυχής, μιας οδυνηρής και παροδικής κατάστασης της ύπαρξης, από την οποία όμως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεφύγει.

Το καλάθι με τα ψώνια που ελίσσεται στο χώρο, διαγράφει το πεδίο μάχης στο οποίο αναλώνεται η αδυναμία επικοινωνίας των δύο πρωταγωνιστών: ο ένας που βλέπει τον πόνο του άλλου, μετά από πολλές και μάταιες προσπάθειες να τον ταρακουνήσει, ταυτίζεται με την αποδοχή της ανικανότητάς του ως τη μόνη δυνατή λύση. Η “ανακωχή” λοιπόν, η παράδοση, αποδεικνύεται ο μόνος δυνατός τρόπος για να τραβηχτούν στην ασφάλεια και να διατηρήσουν το υπόλοιπο της αγάπης που τους ενώνει. Οι δύο πράξεις δύναμης που εκτελούν οι χορευτές στο τέλος του έργου -μοναχικές αλλά συμπληρωματικές- δίνουν απρόβλεπτα μια νέα φυσιογνωμία στο καρότσι, επικυρώνοντας την ανακωχή και μια νέα, ώριμη, αυτογνωσία.

Αυτός ο “μετασχηματισμός” αφορά τόσο το υλικό όσο και τις ψυχές που τον πυροδοτούν και συμβολίζει την “κρίση” όχι μόνο με την έννοια της διαρκούς διάσπασης, αλλά και με την ελληνική έννοια της “επιλογής” και του “διαχωρισμού”: το να αποδεχτούμε την αποσύνθεση του εαυτού μας, το να παραδεχτούμε τον διαχωρισμό από τις παρωχημένες εκδοχές μας, όπως κάνει η κάμπια όταν εγκαταλείπει τη χρυσαλλίδα της, είναι μερικές φορές “το τελευταίο πράγμα” που απομένει να κάνουμε για να ξαναγεννηθούμε στην πιο μεγαλειώδη μορφή μας. Αυτό που για την χρυσαλλίδα είναι το τέλος του κόσμου, ο κόσμος το ονομάζει πεταλούδα, άλλωστε.

Το Come Neve θέλει να μεταφράσει μια προσωπική ιδέα για την ευημερία σε χορό.

Η αρχική εικόνα είναι το χιόνι που πέφτει έξω από το παράθυρο. Το αίσθημα της άνεσης που έρχεται από την αίσθηση της προστασίας και της ζεστασιάς μέσα στο σπίτι, σε συνδυασμό με τη μαγεία της ενατένισης τη λευκότητας έξω.

Πριν από την έναρξη του έργου, ενέπλεξα μια ομάδα γυναικών οι οποίες συγκεντρώθηκαν σε μια “Λέσχη Πλεκτικής” κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Αυτή η αρχαία τέχνη χρησίμευσε ως ευκαιρία όχι μόνο για συνεργασία και σύνδεση για αυτές τις γυναίκες, αλλά και ως ευκαιρία για αναγέννηση.

Λέγεται ότι το βελονάκι γεννήθηκε από την ικανότητα και τη φαντασία μιας γυναίκας που, γοητευμένη από την ομορφιά και την τελειότητα των νιφάδων του χιονιού, αποφάσισε να αναπαράγει το θαύμα τους με μια απλή βελόνα με γάντζο και μια βαμβακερή κλωστή.

Συνυφαίνοντας αυτά τα στοιχεία, θέλω να εισβάλω στον θεατή με μια ξαφνική χιονόπτωση σωμάτων σε κίνηση, κάνοντας τον χρόνο να σταματήσει σε μια κατάσταση γαλήνιας περισυλλογής. Ένα έργο που συντίθεται ως έργο με βελονάκι: μια περίπλοκη αλλά εξελιγμένη πλοκή, μια συνειδητή ύφανση που δημιουργεί νέες μορφές.