25 θρυλικά ροκ άλμπουμ χωρίς αδύναμα τραγούδια

Στην ιστορική διαδρομή του rock ‘n’ roll, πόσα κλασικά άλμπουμ δεν έχουν πραγματικά αδύναμα τραγούδια; Ακόμα και το Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band των Beatles, που από πολλούς κατατάσσεται ως το καλύτερο άλμπουμ που έχει ηχογραφηθεί ποτέ, έχει ένα λιγότερο από αστρικό κομμάτι, το “Good Morning Good Morning”. Αυτά τα 25 άλμπουμ παρακαλούν να παιχτούν από την αρχή μέχρι το τέλος.

Η δεκαετία του 1960 παραμένει ίσως η σπουδαιότερη δεκαετία στην ιστορία της μουσικής, με δεκάδες τέλεια άλμπουμ που εδραίωσαν το ροκ ως τον ήχο μιας ολόκληρης γενιάς. Στη δεκαετία του ’60 υπήρξαν επίσης πολλά άψογα ντεμπούτο άλμπουμ, όπως το Are You Experienced των Jimi Hendrix Experience, το ομώνυμο άλμπουμ των Doors και το επαναστατικό In the Court of the Crimson King των King Crimson.

Η έκρηξη του grunge τη δεκαετία του ’90 αμφισβήτησε τη χρυσή εποχή του ροκ, με στιγμιαία κλασικά τραγούδια από τους “Big 4” του είδους. Το θηριοτροφείο του Nevermind των Nirvana, του Dirt των Alice in Chains, του Ten των Pearl Jam και του Superunknown των Soundgarden αντιπροσωπεύει μια σκηνή τόσο εκρηκτική που ίσως να μην επιτευχθεί ποτέ ξανά.

Δείτε ολόκληρη τη συλλογή με τα 25 θρυλικά ροκ άλμπουμ χωρίς αδύναμα τραγούδια παρακάτω.

AC/DC, ‘Highway to Hell’

Το “Highway to Hell” των AC/DC ήταν το τελευταίο άλμπουμ που θα ηχογραφούσε το συγκρότημα τη δεκαετία του ’70 και επίσης το τελευταίο με τον εμβληματικό τραγουδιστή Bon Scott. Αν η καριέρα τους είχε τελειώσει εδώ, θα ήταν μια αξιοθαύμαστη πορεία. Φυσικά, το “Highway to Hell” ήταν ίσως η μεγαλύτερη δήλωση του γκρουπ μέχρι τώρα, αλλά ας μην ξεχνάμε και τα υπόλοιπα εννέα κομμάτια εδώ. Τα “Girls Got Rhythm”, “Touch Too Much”, “Shot Down in Flames” και “Beating Around the Bush” αντιπροσωπεύουν την αυθάδη στάση του συγκροτήματος απέναντι στο ωραίο φύλο, ενώ το “Night Prowler” παρέλασε την εικόνα του σκληρού άντρα.

Alice in Chains, ‘Dirt’

Αν το ευρύ κοινό εξακολουθούσε να αγνοεί τη διάχυτη χρήση ναρκωτικών από την κοινότητα του grunge, τότε οι Alice in Chains προχώρησαν και τους τα είπαν όλα στο “Dirt” του 1992. Απροκάλυπτα παραδείγματα όπως τα “Sickman”, “Junkhead”, “God Smack” και “Angry Chair” ήταν εξίσου τρομακτικά και μαγευτικά, ενώ παρόμοια ζοφερά θέματα όπως η κατάθλιψη, ο πόλεμος και η θνησιμότητα διαπερνούσαν άλλα βασικά κομμάτια όπως τα “Them Bones”, “Rooster” και “Would”.

The Beatles, ‘Magical Mystery Tour’

Οι Beatles έχουν περισσότερα εμβληματικά άλμπουμ από οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα στην ιστορία. Το Magical Mystery Tour είναι αξιοσημείωτα συνεπές από την αρχή μέχρι το τέλος, διαθέτοντας τα εμβληματικά stoner cuts “I Am the Walrus” και “Strawberry Fields Forever”.

David Bowie, ‘The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars’

Ο μετρ της επανεφεύρεσης πέτυχε ακόμη ένα χτύπημα το 1972, δημιουργώντας το πιο εμβληματικό alter ego του με τον Ziggy Stardust.

Deep Purple, ‘In Rock’

Αποτινάσσοντας τη δεκαετία του ’60, ο Ritchie Blackmore πήρε την κιθάρα του και γκρέμισε την πόρτα, ξαναχτίζοντας το πλαίσιο από τη στιγμή που η βελόνα άγγιξε τον δίσκο, καθώς το “Speed King” σήμανε τον πρωτομεταλλικό συναγερμό. Από πάνω μέχρι κάτω, το In Rock είναι ένας θησαυρός και βάζει επάξια στο εξώφυλλο τα πρόσωπα των μελών σε ένα ανακαινισμένο Mount Rushmore. Το “Child in Time” ήταν ένα από τα πρώτα αληθινά hard rock τραγούδια που είδε τις θρηνητικές υψηλές νότες να δημιουργούν το πρότυπο που αργότερα θα γινόταν το βασικό τραγούδι του heavy metal.

Deftones, ‘White Pony’

Αφού δημιούργησαν αρκετό θόρυβο από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, ο κόσμος της μουσικής επιτέλους πρόλαβε τους Deftones με το άλμπουμ White Pony του 2000. Ο δίσκος σε παραγωγή του Terry Date έγινε ένα από τα καθοριστικά άλμπουμ του 2000, αξιοποιώντας πλήρως τις δυνατότητες της ατμοσφαιρικής δυναμικής ήσυχου-ψηλού του συγκροτήματος με μεγάλη αυτοπεποίθηση. Το τεράστιο ραδιοφωνικό hit ήταν το “Change (In the House of Flies)”, ένα ανατριχιαστικό τραγουδάκι που έβαλε σε πλήρη επίδειξη τις φωνητικές ικανότητες του Chino Moreno.

The Doors, ‘The Doors’

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα ροκ συγκρότημα κυκλοφόρησε ένα τέλειο ντεμπούτο άλμπουμ; Με το ομώνυμο LP των The Doors, έγιναν αμέσως βασιλική οικογένεια της ροκ δεκαετίας του ’60 και ο Jim Morrison έγινε ο οριστικός ποιητής της δεκαετίας. Με κορωνίδα τα κλασικά “Break on Through” και “The End”, δεν υπάρχει χώρος για φλούδες σε αυτό το εμβληματικό άλμπουμ.

Fleetwood Mac, ‘Rumours’

Είναι ένα από τα λίγα άλμπουμ με τέλεια βαθμολογία από σχεδόν όλους τους κριτικούς, και οι Fleetwood Mac το άξιζαν και με το παραπάνω. Μόλις στο 11ο άλμπουμ τους οι Fleetwood Mac δημιούργησαν το αριστούργημά τους, το Rumours, δίνοντας στην πιο ήπια πλευρά του ροκ ένα καταστροφικά βαρύ συναισθηματικό βάρος.

Guns N’ Roses, ‘Appetite for Destruction’

Αφού ανέβηκε σιγά-σιγά στα charts κατά τη διάρκεια ενός έτους, το “Appetite for Destruction” κατέκτησε τελικά το Νο. 1 των charts και πούλησε πάνω από 30 εκατομμύρια αντίτυπα. Οι Guns N’ Roses χαρακτηρίστηκαν ως “το πιο επικίνδυνο συγκρότημα στον κόσμο” με μια συμπεριφορά που δεν είχε αντίπαλο. Από το all-time εναρκτήριο “Welcome to the Jungle” μαζί με τα διαχρονικά κλασικά “Paradise City” και “Sweet Child O’ Mine”, το άλμπουμ είναι γεμάτο από την αρχή μέχρι το τέλος με. Η ωμή συμπεριφορά και η πυρετώδης επιθετικότητα γίνεται αισθητή στα “Out Ta Get Me” και “Nightrain”, ενώ το “Rocket Queen” το κλείνει με παθιασμένο στυλ.

The Jimi Hendrix Experience, ‘Are You Experienced’

Πηγαίνοντας πίσω προς τις ένδοξες μέρες της ροκ, ένα από τα πιο τέλεια άλμπουμ που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ είναι το “Are You Experienced” των Jimi Hendrix Experience. Το ψυχεδελικό αριστούργημα χάρισε στον κόσμο αθάνατες κομματάρες όπως τα “Foxy Lady” (ή “Foxey Lady”, όπως μερικές φορές στιλιζαρίστηκε), “Fire” και “Are You Experienced”. Δεν έχει καν σημασία αν πήρατε με την αυθεντική βορειοαμερικανική έκδοση ή την αυθεντική βρετανική και διεθνή έκδοση – σας εγγυάται ένα άλμπουμ αριστούργημα.

King Crimson, ‘In the Court of the Crimson King’

Οι King Crimson είναι ένα από τα συγκροτήματα του progressive rock, και το ντεμπούτο τους του 1969, “In the Court of the Crimson King”, είναι ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του στυλ. Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε τίποτα πιο τρομακτικό από το πρώτο νούμερο του άλμπουμ, το “21st Century Schizoid Man”, το οποίο πάντρεψε την παραμορφωμένη φωνή του Greg Lake, την παράφωνη κιθάρα του Robert Fripp και το κορναριστό σαξόφωνο (!) του Ian McDonald σε μια βαθιά παρανοϊκή, ανησυχητική ηχητική δίνη.

Led Zeppelin, ‘Led Zeppelin IV’

Υπάρχει καλύτερη πλευρά άλμπουμ από την πλευρά 1 του κλασικού άλμπουμ των Led Zeppelin του 1971, Led Zeppelin IV; Ξεκινάτε με το αδιαμφισβήτητο groove του “Black Dog”, ακολουθούμενο από την απροκάλυπτη ροκ μανία του “Rock and Roll”, “The Battle of Evermore” με τον Plant και τη τραγουδίστρια Sandy Denny, και στη συνέχεια ολοκληρώνετε την πλευρά με το θρυλικό έπος “Stairway to Heaven”. Αλλά οι Zeppelin δεν είχαν τελειώσει, με μια καταπληκτική πλευρά 2 που περιλάμβανε τα “Misty Mountain Hop”, “Four Sticks”, “Going to California” και “When the Levee Breaks”

Nirvana, ‘Nevermind’

Το γεγονός ότι το Nevermind συγκαταλέγεται μεταξύ των σπουδαιότερων ροκ δίσκων όλων των εποχών είναι αυτονόητο, αλλά πρέπει επίσης να αναφερθεί ότι το δεύτερο έργο των Nirvana προκάλεσε μια μουσική και πολιτιστική επανάσταση όπως κανένα άλλο έργο της δημοφιλούς μουσικής, εκτός από το Sgt. Pepper των Beatles. Μια τέλεια καταιγίδα ωμής δύναμης και μελωδικής ευαισθησίας, το Nevermind και το σύνολο των αθάνατων κομματιών του, με κορυφαίο το “Smells Like Teen Spirit”, ουσιαστικά διεκδίκησε το rock and roll πίσω για το αρχικό του κοινό – τους αδικημένους νέους – 35 χρόνια μετά το παράδειγμα του Elvis.

Pearl Jam, ‘Ten’

Σύμφωνα με ορισμένους ταραχοποιούς παρατηρητές, οι Pearl Jam διέλυσαν το grunge πάρτι που διοργάνωσαν οι Nirvana με τον μάλλον πιο κλασικό ροκ ήχο (σε αντίθεση με τον πανκ) του “Ten” του 1991, που έχει πιστοποιηθεί με διαμάντι. Το γκρουπ που αποτελείται από τα πρώην μέλη των Green River και Mother Love Bone, Gossard και Ament. Επιπλέον, κλασικά πλέον τραγούδια όπως τα “Even Flow”, “Alive” και “Jeremy” (όλα, παρεμπιπτόντως, κυκλοφόρησαν ένα μήνα πριν το Nevermind) έκαναν εξίσου πολλά για να κωδικοποιήσουν τον χαρακτηριστικό ήχο του grunge στις μάζες με τις δημιουργίες του Kurt, καθιστώντας το magnum opus των Pearl Jam έναν άξιο ακρογωνιαίο λίθο της ανερχόμενης παλίρροιας του εναλλακτικού ροκ.

Pink Floyd, ‘The Dark Side of the Moon’

Τα ροκ άλμπουμ δεν γίνονται πιο τέλεια από αυτό. Το “The Dark Side of the Moon” εξακολουθεί να κατέχει το ρεκόρ του μεγαλύτερου αριθμού συνεχόμενων εβδομάδων στο Billboard 200 chart με 927 (δηλαδή πάνω από 17 χρόνια!). Το εννοιολογικό αριστούργημα πρέπει να ακουστεί από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση.

Queens of the Stone Age, ‘Like Clockwork’

Το …Like Clockwork των Queens of the Stone Age είναι το μεγαλύτερο δημιουργικό βήμα στην ιστορία δύο δεκαετιών του συγκροτήματος. Αναμειγνύοντας στοιχεία rockabilly, dark blues, stoner rock και ψυχεδελικούς πειραματισμούς. Αν και το …Like Clockwork περιλαμβάνει guest εμφανίσεις από τους Elton John, Trent Reznor, Dave Grohl και άλλους, ο δημιουργικός προβολέας τοποθετείται απευθείας στους QOTSA, οι οποίοι δημιούργησαν ένα διαχρονικό αριστούργημα με το έκτο άλμπουμ τους. Το …Like Clockwork γεννήθηκε μέσα από μια σχεδόν θανατηφόρα εμπειρία για τον Josh Homme και φτάνει στα επίπεδα των κλασικών Radiohead σε καλλιτεχνική ευφυΐα και μαζική απήχηση.

Radiohead, ‘OK Computer’

Ναι, το “Creep” είναι καλό και όλα αυτά, αλλά τι λέτε για το “Paranoid Android” και το “Karma Police”; Το “OK Computer” των Radiohead έφερε το art rock της δεκαετίας του ’90 στο ζενίθ του, χαρίζοντας στους οπαδούς έναν αψεγάδιαστο δίσκο που έκανε τους δύο πρώτους δίσκους του συγκροτήματος, κατά κάποιο τρόπο, να μοιάζουν με παιδικό παιχνίδι.

Rage Against the Machine, ‘Rage Against the Machine’

Το ντεμπούτο των Rage Against the Machine το 1992 δεν έκανε ακριβώς θραύση. Για την ακρίβεια, πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια μέχρι το MTV να ασχοληθεί με το τραγούδι “Freedom”, το τέταρτο single του δίσκου. Αλλά μόλις το έκαναν, οι οπαδοί άρχισαν να αγκαλιάζουν το άλμπουμ στο σύνολό του. Τραγούδια όπως ο καταιγιστικός ύμνος “Killing in the Name”, το σκληρό “Bullet in My Head” και το δυνατό “Bombtrack” βοήθησαν να γίνει το ομώνυμο ντεμπούτο του συγκροτήματος ένα πραγματικό αριστούργημα που επηρέασε άλλα συγκροτήματα για τα επόμενα χρόνια.

Rainbow, ‘Rising’

Το κορυφαίο επίτευγμα των Rainbow ήρθε το 1976 με την κυκλοφορία του Rising. Διαθέτοντας μόλις έξι κομμάτια, το άλμπουμ είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη δουλειά του Ritchie Blackmore. Το πρωτοποριακό του riffing βρίσκεται στα “Starstruck” και “Run With the Wolf”, αλλά οι νεοκλασικές του προσπάθειες έβγαλαν τον καλύτερο εαυτό του στη σύνθεση. Το “Stargazer” είναι το κατεξοχήν κομμάτι του Blackmore, συγχωνεύοντας τις επιρροές του σε ένα πανύψηλο έπος με βαριά ενορχήστρωση και τον μαγικό λυρισμό του Dio και ένα από τα πιο αριστοτεχνικά ενορχηστρωμένα τραγούδια σε όλο το rock. Το “A Light in the Black” είναι ένα καυτό κομμάτι που καταφέρνει με κάποιο τρόπο να ακολουθήσει το “Stargazer”, ξεχειλίζοντας από δύναμη και κλείνοντας το άλμπουμ με μια καταστροφική νότα.

The Rolling Stones, ‘Exile on Main St.’

Ούτε καν οι Beatles δεν κυκλοφόρησαν ένα πιο συμπαγές άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος από το Exile on Main St. των Rolling Stones. “Happy”, “Tumbling Dice”… διαλέξτε.

Rush, ‘Permanent Waves’

Γιορτάζοντας την πρώτη μέρα του 1980, οι Rush κυκλοφόρησαν το “Permanent Waves” . Η συνέχεια του αλλιώτικου προοδευτικού Hemispheres, το συγκρότημα απογύμνωσε σημαντικά την προσέγγισή του, εμπλουτίζοντας με αξέχαστα hooks τα “The Spirit of Radio” και “Freewill”. Οι Rush διατήρησαν ακόμα τις progressive ρίζες τους στο “Jacob’s Ladder” και το “Natural Science” και παρουσίασαν την πιο ανάλαφρη πλευρά τους στο “Different Strings”.

Soundgarden, ‘Superunknown’

Αφού απέδειξαν ότι μπορούν να διακινήσουν εκατομμύρια αντίτυπα με τους δικούς τους όρους με το Badmotorfinger, οι Soundgarden απέδειξαν ότι μπορούν να εξορθολογήσουν την ακανθώδη, αμίμητη τραγουδοποιία τους αρκετά ώστε να το κάνουν ξανά σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα, με το εκπληκτικό Superunknown.

Van Halen, ‘Van Halen’

Όταν οι Van Halen κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους, η κιθαριστική δουλειά του Eddie Van Halen έβαλε κυριολεκτικά φωτιά στον κόσμο. Λίγο πολύ επαναπροσδιορίζοντας το παίξιμο της lead κιθάρας σε ένα άλμπουμ, ο δίσκος είναι γεμάτος με ύμνους για πάρτι όπως τα “Runnin’ With the Devil”, “Ain’t Talkin’ ‘Bout Love”, “Jamie’s Cryin'” και η διασκευή του Ray Davies στο “You Really Got Me”. Ίσως ο David Lee Roth να μην είναι ο καλύτερος τεχνικός τραγουδιστής, αλλά αποπνέει χάρισμα και αχαλίνωτη, απερίσκεπτη νεότητα. Φυσικά, τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο μετά το χαρακτηριστικό σόλο “Eruption” του Eddie.

Weezer, ‘Blue Album’

Με το ντεμπούτο άλμπουμ των Weezer, ο Rivers Cuomo έγινε η φωνή κάθε απόκληρου που έπαιζε κιθάρα στα υπόγεια των γονιών του. Ούτε μια νότα στο Blue Album δεν μπορεί να αλλάξει, από υμνητικά bangers όπως το “Say It Ain’t So” μέχρι δακρύβρεχτα όπως το “The World Has Turned and Left Me Here”.

The Who, ‘Who’s Next’

Με κορωνίδα τα κλασικά και δυναμικά κομμάτια που ανοίγουν και κλείνουν το δίσκο, “Baba O’Riley” και “Won’t Get Fooled Again”, αντίστοιχα, το “Who’s Next” είναι ίσως το καλύτερο στούντιο άλμπουμ των Who. Ο δίσκος περιλαμβάνει επίσης κομμάτια που ξεχωρίζουν, όπως τα “Bargain” και “Behind Blue Eyes”.