Οι The Black Keys γεννήθηκαν στο Άκρον του Οχάιο (Η.Π.Α.) – την πόλη που «γέννησε» τις εταιρείες ελαστικών, τα χωνάκια βάφλας, το πλιγούρι βρώμης αλλά και τον τεράστιο μπασκετικό θρύλο Λεμπρόν Τζέιμς. Από νωρίς, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το κολλέγιο και να αφοσιωθούν στη μεγάλη τους αγάπη, τη μουσική. Όνειρο τους ήταν να φτιάξουν ωμό ηλεκτρικό μπλουζ, να συνδυάσουν τις blues επιρροές και την garage μουσική με την αγάπη τους για την Indie rock. Έτσι, το «The Big Come Up» βρέθηκε το 2002 στις βιτρίνες των δισκοπωλείων.
Ακολούθησαν τα Rubber Factory και Thickfreakness τα οποία αποθεώθηκαν από κοινό και κριτικούς. Παράλληλα, οι live εμφανίσεις τους έγιναν από πολύ νωρίς αντικείμενο συζήτησης κατατάσσοντάς τους στα πιο δυναμικά ντουέτα της σύγχρονης μουσικής ιστορίας.
Τα πρώτα τρία άλμπουμ τους γράφτηκαν στο δικό τους στούντιο και ήταν «χειροποίητα» μιας και τα έκαναν όλα μόνοι τους, έγραφαν τους στίχους, τη μουσική, έκαναν την παραγωγή …μέχρι το τέταρτο άλμπουμ, Attack and Release. Τότε, αποφάσισαν να μπουν για πρώτη φορά σε επαγγελματικό στούντιο και να προσλάβουν παραγωγό, τον Danger Mouse, τον τολμηρό παραγωγό της hip hop, μια απόφαση που τους δικαίωσε καθώς το άλμπουμ έφτασε στο νο 23 με τα 100 καλύτερα τραγούδια του 2008.
Στα 20 χρόνια που οι The Black Keys είναι μαζί κάθε επόμενο άλμπουμ τους ξεπερνάει το προηγούμενο: το Brothers του 2010 έκανε το ντεμπούτο του στο νούμερο 3, στη συνέχεια το El Camino του 2011 πήγε κατευθείαν στο νούμερο 2 και το Turn Blue του 2016 έκανε την εμφάνισή του στο νούμερο 1.
Το album τους El Camino ήταν αυτό που τους εκτόξευσε στην κορυφή της επιτυχίας μιας και ήταν υποψήφιο για πέντε Grammy, εκ των οποίων κέρδισε τα τρία. Ένα Grammy για το καλύτερο ροκ άλμπουμ και δύο Grammy για το αγαπημένο, πολυπαιγμένο και πολυχορευμένο Lonely Boy.
Το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους, το 11ο, Dropout Boogie, εμπνέεται το όνομα του από ένα τραγούδι του Captain Beefhart και φιγουράρει και αυτό ως υποψήφιο για Best Rock Album στα 65α Grammy Awards. Ηχογραφήθηκε στο στούντιο του Auerbach στο Nashville, το Easy Eye Sound. «Ήρθε σχεδόν άκοπα.» αναφέρει ο Auerbach. «Δεν το είχαμε προσχεδιασμένο. Ζούσαμε τη στιγμή, παίζοντας μουσική και ακολουθώντας το ένστικτό μας. Αυτό ομορφαίνει αυτό που κάνουμε ο Pat κι εγώ. Είναι στιγμιαίο…Σ’ αυτό που ο Pat κι εγώ προσβλέπουμε είναι να δημιουργούμε αυθόρμητα μουσική.»
Είναι η πρώτη φορά που οι The Black Keys κάλεσαν παραπάνω από έναν συντελεστές να δουλέψουν μαζί τους πάνω σε ένα δικό τους άλμπουμ- τον Greg Cartwright από τους Reigning Sound και τον συνθέτη Angelo Petraglia. Στο κομμάτι «Good Love» κιθάρες παίζει ο θρυλικός Billy F Gibbons των ZZ Top, – ένα εξαιρετικό παράδειγμα πως το ένστικτο, η συνέργεια και το ομαδικό πνεύμα δημιουργούν ένα υπέροχο αποτέλεσμα. «Ζουν για τη μουσική, όπως κι εμείς» αναφέρει ο Auerbach για τους συνεργάτες τους.
«Αυτό το άλμπουμ κυκλοφόρησε μια μέρα πριν την 20η επέτειο του πρώτου μας δίσκου» επισημαίνει συμβολικά ο Carney. Ανεξάρτητα από το τι κάνουν ξεχωριστά, κάνουν πάντα μαζί την παραγωγή των δίσκων τους. «Πάντα δουλεύαμε μαζί», εξηγεί ο Auerbach. «Από τον πρώτο δίσκο που κάναμε στο υπόγειο του Pat μέχρι σήμερα».
Ο Auerbach εξομολογείται: «Όταν παίζω μαζί με τον Pat, αμέσως μεταφέρομαι νοερά στο υπόγειο του Akron. Και είναι ένα πολύ όμορφο συναίσθημα που αντανακλάται στη φυσική χημεία που υπάρχει μεταξύ μας. Ο Pat και εγώ είμαστε οι Black Keys μόνο όταν είμαστε μαζί. Οποιαδήποτε άλλη στιγμή, δεν είμαστε οι Black Keys…Αλλά όταν είμαστε μαζί, είμαστε οι The Black Keys, εκεί βρίσκεται η αληθινή μαγεία». Ο Carney συμφωνεί και συμπληρώνει: «Αυτή είναι η μαγεία της μπάντας μας. Είμαστε χρώματα που συμπληρώνουν το ένα το άλλο» και «…στο τέλος της ημέρας τίποτα άλλο δεν έχει σημασία παρά μόνο η μουσική.»
Οι Black Keys, παραμένουν παντοτινοί λάτρεις των καθαρόαιμων blues, της garage rock, των Stooges, της ηλεκτρικής κιθάρας των Link Wray και Glenn Schwartz. Ανεπιτήδευτοι, αυθόρμητοι, ορμητικοί, απρόβλεπτοι, εμπνευσμένοι, ανυπόμονοι, ενστικτώδεις.
BUY TICKETS
