Η «Ελεγεία» είναι ένα δυνατό μήνυμα ειρήνης, τόσο αναγκαίο αυτόν τον καιρό!
Η «Ελεγεία» είναι μια δημιουργία που γράφτηκε από την ποιήτρια Αιμιλία Πανταζή και μελοποιήθηκε από τον συνθέτη Γιάννη Κ. Ιωάννου άμεσα,μια καλλιτεχνική ανάγκη να υπερασπιστούμε την ειρήνη,τη στιγμή που η φλόγα της τρεμοσβήνει διαρκώς.
Η ερμηνεία της Καλλιόπης Βέττα και του χορού που την συνοδεύει, στέλνει ένα μήνυμα στις καρδιές όλου του κόσμου, ότι η ελπίδα και η αγωνιστικότητα των απλών ανθρώπων μπορούν να κερδίσουν την απειλή του παγκοσμίου πολέμου και της πυρηνικής καταστροφής.Ενάντια σε όλους αυτούς που διψούν για εξουσία, επιβολή, καταστροφή, κερδοσκοπία και εκμετάλλευση, σε όσους χρησιμοποιούν τους ανθρώπους σαν αντικείμενα, σαν πιόνια για το προσωπικό τους συμφέρον. Όμως, οι άνθρωποι μπορούν και πρέπει να ακολουθήσουν άλλο δρόμο, τον δρόμο της ελευθερίας, της συνύπαρξης, της αγάπης και της ειρήνης. Ο Μαχάτμα Γκάντι διατράνωνε πως τη μέρα που “η δύναμη της αγάπης“ θα υπερνικήσει την “αγάπη της δύναμης”, ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη.
Η «Ελεγεία» είναι το λιθαράκι μας σε αυτό το όραμα, η ψυχή μας που στέλνει ένα μήνυμα αγάπης, κατευνασμού και περίσκεψης, ένα μπουκάλι στο πέλαγος με τις ιδέες μας ενάντια στη βία και τον πόλεμο, ώστε ο κόσμος να απαρνηθεί αυτό που του δίνουν και να διεκδικήσει αυτό που του αρνούνται. Το ονομάσαμε από τη φρυγική λέξη «ἔλεγος» που σήμαινε θρήνος ή λυπητερό τραγούδι, γραμμένο στην ιωνική διάλεκτο, που το τραγουδούσαν με τη συνοδεία αυλού. Ωστόσο, η λύπη μπορεί να οδηγήσει στην απαντοχή, τη μεταστροφή και τον αγώνα, τα χέρια που σηκώνονται στον ουρανό και ταυτόχρονα αγκαλιάζουν τον διπλανό τους. Γιατί, «βάλε φωνή, βάλε ψυχή κι αυτό που τώρα πάει να χαθεί μπορεί που ξέρεις να σωθεί» (από το τραγούδι «Αποκάλυψη» σε στίχους του Άγγελου Κατσίρη και μουσική του Γιάννη Κ. Ιωάννου).
Στίχοι
Ακούωτονάνεμοθεριό
νατριγυρνάεισταδέντρα
καιναγεμίζειχαρακιές
τοτρυφερότουςδέρμα.
Κάποτε με σφεντόνες σημάδευαν πουλιά
τώρα με βόμβες κι όπλα σκοτώνουνε παιδιά.
Αίμα και πόνος κι η αλήθεια ωμή
η ανθρωπιά μας χάθηκε ολότελα απ’ τη γη.
Άνθρωπε απάνθρωπε εγκλήματα κάνεις και λέξη δεν λες
μετά στα συντρίμμια μπροστά ψευτοκλαίς.
Αναπαμό δεν έχουν της καρδιάς οι ολοφυρμοί
κανείς δεν ακούει τη δική μας την ευχή.
Σαλόμαλειχέμ
Σαλάμ αλέκουμ
Ειρήνη υμίν
Ακούω τον άνεμο θεριό
να σπάει κλαριά απ’ τα δέντρα
και να γεμίζει χαρακιές
και το δικό μας δέρμα
