8ο Φεστιβάλ Δωδώνης: 26 Ιουλίου ως τις 07 Αυγούστου στο Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης

Το 8ο Φεστιβάλ Δωδώνης θα πραγματοποιηθεί από τις 26 Ιουλίου ως τις 07 Αυγούστου στο Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης.

Προπώληση ticketservices.gr

Δείτε το πρόγραμμα του φεστιβάλ

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2024
“Ορέστεια” του Αισχύλου

Το Εθνικό Θέατρο συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον διεθνώς καταξιωμένο Έλληνα σκηνοθέτη και δάσκαλο Θεόδωρο Τερζόπουλο, που θα σκηνοθετήσει την Ορέστεια του Αισχύλου, τη μοναδική σωζόμενη τριλογία αρχαίου δράματος και τελευταίο σωζόμενο έργο του συγγραφέα (δύο μόλις χρόνια πριν από τον θάνατό του), σε μία ενιαία παράσταση.

Η Ορέστεια διδάχθηκε στην Αθήνα, στα Εν Άστει Διονύσια το 458 π.Χ., μια χρονιά με μεγάλες εντάσεις μεταξύ των Ολιγαρχικών και των Δημοκρατικών αποτυπώνοντας τους πολιτικούς, ιστορικούς και κοινωνικούς κραδασμούς της εποχής και τις βίαιες αναταραχές. Ανάμεσα στους λόγους των εντάσεων ήταν και οι μεταρρυθμίσεις του δημοκρατικού Εφιάλτη, που αφορούσαν τη λειτουργία και τη δομή του Αρείου Πάγου. Και ενώ η Αθήνα στο εσωτερικό βρισκόταν σε μεταβατική περίοδο, ακολουθούσε μια εξαιρετικά τολμηρή πολιτική ως προς τις άλλες πόλεις, και την ίδια εποχή συμμάχησε με το Άργος που είχε αποσκιρτήσει από την Πελοποννησιακή Συμμαχία. Η επιρροή και των δύο αυτών ιστορικών γεγονότων είναι ορατή στην Ορέστεια.

Ο συγγραφέας αντλεί το υλικό του από τον μύθο των Ατρειδών και τη φοβερή κατάρα του γένους τους. Έπειτα από δέκα χρόνια πολέμου το Παλάτι των Μυκηνών ετοιμάζεται να υποδεχτεί τον βασιλιά του, τον Αγαμέμνονα, ως θριαμβευτή στρατηγό όλων των Ελλήνων. Η άφιξή του όμως από την Τροία σημαίνει και τον θάνατό του από το χέρι της γυναίκας του Κλυταιμνήστρας με την υποστήριξη του Αιγίσθου. Στις Χοηφόρους η επιστροφή του Ορέστη θα φέρει την πολυπόθητη για την Ηλέκτρα εκδίκηση. Ο Χορός χαίρεται για τη λύτρωση του βασιλικού οίκου και ο Ορέστης ετοιμάζεται να καταφύγει ικέτης στους Δελφούς για να ζητήσει την προστασία του Απόλλωνα ενώ οι Ερινύες έρχονται να τον κυνηγήσουν. Οι Ευμενίδες βασίζονται στη δημιουργική εξιστόρηση κάποιων αττικών λατρευτικών μύθων για την καταφυγή του Ορέστη στην Αθήνα και για τη δίκη του από τους θεούς του Ολύμπου. Η αισχύλεια πλοκή εμπλουτίζεται από την ίδρυση του Αρείου Πάγου με πρωτοβουλία της Αθηνάς και τη σύνδεση αυτού του δικαστηρίου με τη λύση της κατάρας. Η ισορροπία και η συμφιλίωση έρχονται να κλείσουν τον κύκλο του αίματος και της εκδίκησης.

Έργο εκπληκτικής ωριμότητας, άρτιας αισθητικής, διανοητικού βάθους και πλήθους φιλοσοφικών αναζητήσεων, έργο που διευρύνει τα όρια της τέχνης και που υπερασπίζεται με τόλμη ένα δημοκρατικό πολίτευμα.

Η Ορέστεια έχει παρουσιαστεί από το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο πέντε φορές μέχρι σήμερα: το 1954 και το 1959 σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη, το 1972 σε σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη, το 2001 σε σκηνοθεσία Γιάννη Κόκκου και το 2019 με τρεις σκηνοθέτριες (Ιώ Βουλγαράκη, Λίλλυ Μελεμέ, Γεωργία Μαυραγάνη), που ανέλαβαν μια τραγωδία η καθεμία, στην πρώτη τους δοκιμή στην Επίδαυρο.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Γιατί η Ορέστεια συνεχίζει να ασκεί τρομακτική έλξη; Μια πιθανή απάντηση θα μπορούσε να είναι: επειδή στον άνθρωπο υπάρχει η ανάγκη για μια βαθύτερη σχέση με τον Μύθο.

Ο μύθος της Ορέστειας είναι επικίνδυνος, ανήκει στον κόσμο του ανοίκειου και του παράξενου, προκαλεί τον τρόμο, επειδή αποκαλύπτει το ατίθασο, το βίαιο και τους νόμους του βάθους που δεν μπορούν να δαμαστούν. Η Κλυταιμνήστρα μάς καλεί να σπάσουμε μαζί τον καθρέφτη, για να γεννηθεί από τα θραύσματά του μια νέα εφιαλτική εικόνα, που ωστόσο θα διατηρεί τις σκοτεινές ρίζες του μύθου.

Πρόθεσή μας είναι η μελέτη του βάθους του μύθου της Ορέστειας και η αναζήτηση του απρόβλεπτου, του ασυνήθιστου, του παράδοξου. Τα πρόσωπα προσφέρουν τα σώματά τους στο θυσιαστήριο του ανοίκειου, θέτουν διαρκή ερωτήματα και διλήμματα.

Η αισθητική της παράστασης προκύπτει από τη δυναμική σχέση του Σώματος με τον Μύθο, τον Χρόνο και τη Μνήμη. Θέτουμε ξανά το θεμελιώδες οντολογικό ερώτημα «περί τίνος πρόκειται», ένα ερώτημα που δεν επιδέχεται οριστικές απαντήσεις, αλλά διαρκώς μας ενεργοποιεί προς την κατεύθυνση της ολοένα βαθύτερης έρευνας της ρίζας του ήχου, της λέξης, των πολλαπλών διαστάσεων του ανθρώπινου αινίγματος και της ανακατασκευής ενός νέου Μύθου.

Θεόδωρος Τερζόπουλος

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση Ελένη Βαροπούλου
Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία Θεόδωρος Τερζόπουλος
Συνεργάτης σκηνοθέτης Σάββας Στρούμπος
Σκηνικά – Κοστούμια – Φωτισμοί Θεόδωρος Τερζόπουλος
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση Παναγιώτης Βελιανίτης
Σύμβουλος δραματολόγος Μαρία Σικιτάνο
Δραματολόγος παράστασης Ειρήνη Μουντράκη
Βοηθός σκηνοθέτη Θεοδώρα Πατητή
Συνεργάτης σκηνογράφου Σωκράτης Παπαδόπουλος
Συνεργάτιδα ενδυματολόγου Παναγιώτα Κοκκορού
Συνεργάτης φωτιστή Κωνσταντίνος Μπεθάνης
Καλλιτεχνική συνεργάτιδα Μαρία Βογιατζή

Παίζουν: Έβελυν Ασουάντ (Κασσάνδρα), Τάσος Δήμας (Φύλακας/Προπομπός), Κωνσταντίνος Ζωγράφος (Πυλάδης), Έλλη Ιγγλίζ (Τροφός), Κώστας Κοντογεωργόπουλος (Ορέστης), Δαυίδ Μαλτέζε (Αίγισθος), Άννα Μαρκά Μπονισέλ (Προφήτις), Νίκος Ντάσης (Απόλλων), Ντίνος Παπαγεωργίου (Κήρυκας), Αγλαΐα Παππά (Αθηνά), Σάββας Στρούμπος (Αγαμέμνων), Αλέξανδρος Τούντας (Οικέτης), Νιόβη Χαραλάμπους (Ηλέκτρα), Σοφία Χιλλ (Κλυταιμνήστρα/Το Είδωλον της Κλυταιμνήστρας),

Xορός: Μπάμπης Αλεφάντης, Ναταλία Γεωργοσοπούλου, Κατερίνα Δημάτη, Κωνσταντίνος Ζωγράφος, Πύρρος Θεοφανόπουλος, Έλλημ Ιγγλίζ, Βασιλίνα Κατερίνη, Θάνος Μαγκλάρας, Ελπινίκη Μαραπίδη, Άννα Μαρκά Μπονισέλ, Λυγερή Μητροπούλου, Ρόζυ Μονάκη, Ασπασία Μπατατόλη, Νίκος Ντάσης, Βαγγέλης Παπαγιαννόπουλος, Σταύρος Παπαδόπουλος, Μυρτώ Ροζάκη, Γιάννης Σανιδάς, Αλέξανδρος Τούντας, Κατερίνα Χιλλ, Μιχάλης Ψαλίδας, Giulio Germano Cervi

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2024
Συμφωνική Ορχήστρα Νέων του Μακάο – MYSO

Συναυλία συμφωνικής μουσικής με ορχήστρα 70 ατόμων

Συμφωνική Ορχήστρα Νέων του Μακάο

Σολίστ – Jessica Hoi Yan Ching, oboe

Μαέστρος – Stephen Lam Lik Hin

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

Bun-Ching Lam: 500 years Macao (5′)

Joly Braga Santos: Staccato Brillante (3′)

Carl Maria von Weber: Freischütz overture (10′)

Richard Strauss: Oboe concerto (25′)

Ludwig van Beethoven: Symphony no. 7 (42′) 2

Τρίτη 30 Ιουλίου 2024
“Ικέτιδες” του Αισχύλου

Το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν σε συνεργασία με το Θέατρο του Νέου Κόσμου προτείνουν για το καλοκαίρι 2024, τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου, 60 χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή τους στην Επίδαυρο.

Στις «Ικέτιδες» (πρώτο και μοναδικό μέρος που διασώθηκε από την τριλογία «Ικέτιδες/Αιγύπτιοι/Δαναΐδες» και το σατυρικό δράμα «Αμυμώνη»), ο Αισχύλος ανασυνθέτει τον πανάρχαιο μύθο των πενήντα Δαναΐδων που μαζί με τον πατέρα τους Δαναό, εγκαταλείπουν τη Λιβύη ζητώντας άσυλο στο Άργος, την πόλη που είχε επίσης εγκαταλείψει η πρόγονός τους η δύσμοιρη Ιώ, μεταμορφωμένη σε αγελάδα και καταδιωκόμενη από τον «οίστρο», τη βοϊδόμυγα που είχε στείλει η Ήρα να την βασανίζει επειδή ο Δίας την είχε απατήσει μαζί της. Η Ιώ, κυνηγημένη από τον οίστρο εγκατέλειψε την Ευρώπη και έφτασε στην Λιβύη όπου γέννησε τον Έπαφο. Τέσσερις γενιές μετά, οι απόγονοί τους, οι πενήντα Δαναΐδες, καταδιώκονται με τη σειρά τους από τους ξαδέλφους τους, τους πενήντα γιούς του Αιγύπτου που θέλουν με τη βία να τις παντρευτούν. Φτάνοντας λοιπόν στο Άργος, ζητούν άσυλο από τον βασιλιά Πελασγό. Το μεγάλο ζήτημα -και δίλημμα- που τίθεται στο έργο είναι αν ο Πελασγός, θα τις δεχτεί στην πόλη με τη σύμφωνη γνώμη του λαού του, αντιμετωπίζοντας όμως τον άμεσο κίνδυνο να εμπλακεί σε πόλεμο με τους Αιγυπτίους που θα έρθουν να τις πάρουν πίσω με τη βία.

Οι «Ικέτιδες» είναι έργο ποιητικό αλλά και βαθιά πολιτικό.

Μιλούν για τη βία, τις ανάγκες που οδηγούν τους ανθρώπους να ξεριζωθούν από τη γη τους την άγρια μοίρα του πρόσφυγα, την αξία της δικαιοσύνης, τις μοναδικές αρχές της δημοκρατίας.

Πάνω από όλα όμως, θέμα του έργου και της παράστασης είναι «η πάλη της Γυναίκας με τον Άνδρα όταν αυτός είναι ο διώκτης κι εκείνη η κυνηγημένη. Πρόκειται για την πρώτη μορφή της πάλης των φύλων», όπως επισημαίνει ο Μάριος Πλωρίτης.

Είναι η Γυναίκα απέναντι στον Άνδρα, που εδώ εκπροσωπείται από τρία διαφορετικά πρόσωπα της πατριαρχίας. Της ανδρικής με λίγα λόγια εξουσίας, που είτε με τη σεξουαλική βία, είτε με τη νουθεσία, είτε με τον ίδιο το νόμο επιβάλλεται αιώνες τώρα στο γυναικείο φύλο.

Στους ανδρικούς ρόλους: Λυδία Κονιόρδου (Πελασγός), Γιάννης Τσορτέκης (Αιγυπτίων Κήρυκας), Άκης Σακελλαρίου (Δαναός).

Η μεγάλη πρωτοτυπία του έργου έγκειται στο γεγονός ότι η κεντρική Ηρωΐδα είναι συλλογική. Οι πενήντα Δαναΐδες, εκπροσωπούν για τον Αισχύλο όλο το γυναικείο φύλο. Κορυφαίες Δαναΐδες είναι η Λένα Παπαληγούρα και η Λουκία Μιχαλοπούλου.

Ο Χορός των Δαναΐδων συμπληρώνεται από ηθοποιούς-απόφοιτες του Θεάτρου Τέχνης (λόγος), μέλη της γυναικείας χορωδίας Chóres της Μαρίνας Σάττι (τραγούδι) και χορεύτριες της ομάδας «Και όμως κινείται» (χορός-ακροβατικά).

Η μουσική ερμηνεύεται ζωντανά από τις γυναικείες φωνές της χορωδίας και γεφυρώνει τη διαδρομή από την Ανατολή ως τη Δύση, από το χτες στο σήμερα.

Το σκηνικό αποτελείται από μια ειδική κατασκευή που παραπέμπει σε συρμάτινο φράχτη (μέρη του οποίου λυγίζουν, προεξέχουν κτλ.). Είναι το «σύνορο» πίσω από το οποίο τοποθετείται η ασφαλής πλευρά της πόλης, εκεί όπου θέλουν να βρεθούν οι Δαναΐδες.

Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι ο μύθος εξιστορεί ουσιαστικά το χρονικό της εγκατάστασης και της επικράτησης του ελληνικού φύλου στη χώρα των Πελασγών, των λεγόμενων «Προελλήνων». Γιατί οι απόγονοι των Δαναΐδων, οι Δαναοί ή Αργείοι ή Αχαιοί, όπως τους αποκαλεί ο Όμηρος, δεν είναι παρά «οι Έλληνες».

Μετάφραση: Ιωάννης Γρυπάρης
Δραματουργική επεξεργασία-διασκευή: Μαριάννα Κάλμπαρη-Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη
Δραματολόγος παράστασης: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Σκηνικά-κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη
Μουσική σύνθεση /Σύνθεση ηχητικού τοπίου/μουσική διδασκαλία: Χαράλαμπος Γωγιός-Μαρίνα Σάττι
Χορογραφία: Χριστίνα Σουγιουλτζή
Σχεδιασμός φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου
Συνεργάτις σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου
Βοηθός σκηνοθέτη: Πίνα Κούλογλου
Βοηθός σκηνογράφου: Σοφία Αρβανίτη-Φλώρου
Βοηθός χορογράφου: Αντιγόνη Λινάρδου
Βοηθός φωτίστριας: Στέβη Κουτσοθανάση

Σάββατο 03 Αυγούστου 2024
“Όρνιθες” του Αριστοφάνη

Στο έργο Όρνιθες ο Αριστοφάνης εξιστορεί τη φυγή δύο Αθηναίων, του Πεισθέτερου και του Ευελπίδη, από τον κόσμο των ανθρώπων στο βασίλειο των πουλιών. Αναζητούν μια πόλη που μπορεί κανείς να ζήσει ήσυχα, πλούσια και ειρηνικά. Συλλαμβάνουν την ιδέα να ιδρύσουν μαζί με τα πουλιά την πόλη των πουλιών στους αιθέρες, στο μεσοδιάστημα δηλαδή μεταξύ του κόσμου των ανθρώπων και του κόσμου των θεών, με στόχο να αναδειχτούν ρυθμιστές της θεϊκής εξουσίας λειτουργώντας ως ενδιάμεσοι των θεών με τους ανθρώπους. Ξεκινάει το χτίσιμο του τείχους που θα περιβάλλει τη χώρα των πουλιών και θα εμποδίζει έτσι την τσίκνα από τις θυσίες των ανθρώπων να ανεβαίνει στους θεούς. Καταφθάνουν διάφοροι εκμεταλλευτές και καλοθελητές που προσπαθούν να αποκομίσουν οφέλη από την ίδρυση της νέας πόλης. Ο Πεισθέτερος μαζί με τα πουλιά τους ξεφορτώνονται όλους και σιγά σιγά το τείχος ολοκληρώνεται. Τέλος ο Πεισθέτερος καταφέρνει να συνάψει συμφωνία με τους θεούς και τους πείθει να δεχθούν τους όρους του, ώστε να παραδώσουν την εξουσία στα πουλιά.

Η παράσταση

Η σκηνοθεσία αποτολμά μια επιστροφή του έργου του Αριστοφάνη σε ένα προ-τραγικό περιβάλλον, σε ένα ανθρωπολογικό τελετουργικό. Και όπως συμβαίνει σε κάθε τέτοια τελετή, έχει για αρχή της έναν θίασο, μία ομάδα ηθοποιών που μέσω μίας λειτουργίας θα αναπαραστήσει και θα ζωντανέψει βιωματικά τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη έτσι ώστε να εκπληρώσει στο τέλος έναν στόχο, τη συμφιλίωση του ανθρώπου με τη φρόνηση, τη δικαιοσύνη, τη δύναμη και όλα τα θεϊκά αγαθά. Οι δύο πρωταγωνιστές ζητούν, αλληγορικά, να αδειάσουν από κάθε άλλη ανθρώπινη ιδιότητα, και να κατοικηθούν, άλλοτε ηδονικά κι άλλοτε μανιασμένα, από της ζωώδη ορμή των πουλιών, σαν απόπειρα προσέγγισης εκείνης της κατάστασης, εντός της οποίας οι «μύστες» μπορούν να μιλήσουν με τη φωνή των πουλιών και των νεκρών, των θεών και των δαιμόνων. Υπακούοντας στο φορμάτ της παράστασης – συναυλίας, όσα τελούνται επί σκηνής από τον θίασο, σαν κατάλοιπο μιας αρχέγονης τελετής κάποιας παράξενης φυλής, τροφοδοτούν σταθερά τη σκηνική ζωτικότητα της ομάδας ενώ συμβάλλουν στην ανάδειξη των ρόλων – όταν αυτοί ξεχωρίζουν από το σύνολο. Η τάξη ανατρέπεται, οι αξίες που συνέχουν την κοινωνία ευτελίζονται, πρόσωπα και θεσμοί γελοιοποιούνται, θεοί και ήρωες συμμορφώνονται με το γεμάτο γοητευτικό ηδονισμό κωμικό ήθος, που εν τέλει καθιστά το έργο απόλυτα πρωτότυπο και διαχρονικά άφθαρτο στην ουσιαστική μοναδικότητά του. Με βασικό σύμμαχο την εκρηκτικότητα της μουσικής και της κίνησης, επιχειρούμε να επεκτείνουμε τα αισθητικά, λειτουργικά και μορφολογικά όρια του έργου, σ’ ένα πεδίο όπου ο λόγος αντιμετωπίζεται ως ηλεκτρισμένο «άσμα» ή ως οργισμένος ύμνος που αναδεικνύει τις αδυναμίες της εξουσίας και των κρατικών λειτουργών που εμπλέκονται με τη διοίκηση της αθηναϊκής πολιτείας. Η σκηνοθεσία κρατώντας το έργο σαν πυξίδα, δημιουργεί μια σύγχρονη σάτιρα, που στην πραγματικότητα τοποθετεί τα επίμαχα και επικίνδυνα προβλήματα της πόλης κάτω από ένα εκτυφλωτικό φως, και έχει ως τελικό στόχο τη δημιουργία μιας η παράστασης, συντονισμένης και κορυφούμενης, η οποία παρασύρει το κοινό στον συντονισμό μιας ηλεκτρισμένης τελετής.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Μετάφραση Τάσος Ρούσσος
Σκηνοθεσία Άρης Μπινιάρης
Δραματουργική επεξεργασία – Διασκευή Έλενα Τριανταφυλλοπούλου – Άρης Μπινιάρης
Σκηνικά – Κοστούμια Πάρις Μέξης
Μουσική σύνθεση Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης
Κινησιολογία Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου
Σχεδιασμός φωτισμών Βαγγέλης Μούντριχας
Βοηθός σκηνοθέτη Νεφέλη Παπαναστασοπούλου

Παίζουν (αλφαβητικά) Εβίτα Αγαΐτση, Μιχάλης Βαλάσογλου, Στέλιος Ιακωβίδης, Θανάσης Ισιδώρου, Τάσος Κορκός, Κώστας Κορωναίος, Σοφία Κουλέρα, Αυγουστίνος Κούμουλος, Ερρίκος Μηλιάρης, Μάριος Παναγιώτου, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Κυριάκος Σαλής, Αλεξία Σαπρανίδου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Ειρήνη Τσέλου, Γιώργος Χρυσοστόμου

Παραγωγή Τεχνηχώρος Θεατρικές Παραγωγές

Τετάρτη 07 Αυγούστου 2024
“Πλούτος” του Αριστοφάνη

Βρισκόμαστε στο 388 π.Χ. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος έχει τελειώσει με τη συντριβή των Αθηναίων, που σήμανε το τέλος της αθηναϊκής ηγεμονίας. Ο έντιμος Χρεμύλος, φτωχός Αθηναίος αγρότης, ως alter ego του Αριστοφάνη, βιώνει με τραυματικό τρόπο τη νέα πραγματικότητα, όπου οι κοινωνικές αξίες, οι ιδέες και η ηθική έχουν εκπέσει. Η έλλειψη πόρων και κοινωνικής δικαιοσύνης όπως και ο φόβος της φτωχοποίησης τρομάζουν αυτόν τον ρομαντικό ουτοπιστή, ιδιαίτερα σε σχέση με το μέλλον του παιδιού του, οπότε καταφεύγει στο μαντείο των Δελφών με το αγωνιώδες ερώτημα «τι να κάνω για να έχει εξασφαλισμένο μέλλον το παιδί μου;».

Ο χρησμός τού λέει να περιθάλψει τον πρώτο ανήμπορο άνθρωπο που θα συναντήσει στο διάβα του. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον θεό Πλούτο, που χαρίζει απλόχερα χρυσάφι, χρήμα και όλα τα υλικά αγαθά που ονειρεύεται ο Χρεμύλος αλλά και ολόκληρη η κοινωνία! Είναι πια όλοι πλούσιοι! Το όνειρό τους γίνεται πραγματικότητα. Όμως αυτό το όνειρο στο βάθος αποδεικνύεται μια δοκιμασία: χωρίς κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, χωρίς αυτογνωσία και κοινωνική συνείδηση πώς μπορεί να υπηρετηθεί το κοινό καλό;

Σχεδόν 2.500 χρόνια μετά, ο αριστοφανικός προβληματισμός παραμένει επίκαιρος. Ο Γιάννης Κακλέας, που εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει και τη μετάφραση στη νέα παράσταση του ΚΘΒΕ, σημειώνει: «Ο ποιητής μας, με τον δικό του, μοναδικά σατιρικό τρόπο, μας δείχνει ένα δρόμο διαχείρισης των υλικών αγαθών, πάντα όμως με γνώμονα το συμφέρον της Πόλης. Μιας Πόλης με δίκαιους, έντιμους και ενάρετους πολίτες. Ουτοπική σκέψη; Ίσως. Αλλά ο Αριστοφάνης διατηρεί το δικαίωμα να ονειρεύεται!».

Στον ρόλο του Χρεμύλου ο Μάνος Βακούσης, που τιμήθηκε πρόσφατα με το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου «Κάρολος Κουν». Στο θίασο συμμετέχει η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου. Στο μουσικό μέρος της παράστασης παίρνουν μέρος οι Χατζηφραγκέτα και η Nalyssa Green. Στην Παράβαση του έργου εμφανίζεται η καθηγήτρια Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Μαρία Ευθυμίου.

Μετάφραση/απόδοση κειμένου – Σκηνοθεσία Γιάννης Κακλέας
Σκηνικά Μανόλης Παντελιδάκης
Κουστούμια Ηλένια Δουλαδίρη
Μουσική Βάιος Πράπας
Χορογραφίες Στεφανία Σωτηροπούλου
Φωτισμοί Στέλλα Κάλτσου
Βοηθός σκηνοθέτη Άρης Κακλέας

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά) Μαίρη Ανδρέου, Μάνος Βακούσης, Δημήτρης Διακοσάββας, Άννα Ευθυμίου, Αλέξανδρος Ζουριδάκης, Φαίη Κοκκινοπούλου, Χρήστος Κοντογεώργης, Δημήτρης Μορφακίδης, Φαμπρίτσιο Μούτσο, Χριστίνα Μπακαστάθη, Χρυσή Μπαχτσεβάνη, Κλειώ Δανάη Οθωναίου, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Πολυξένη Σπυροπούλου, Γιάννης Σύριος, Φωτεινή Τιμοθέου, Γιάννης Τομάζος, Χρήστος Τσάβος, Γιάννης Τσεμπερλίδης, Θάνος Φερετζέλης, Γιάννης Χαρίσης, Μαρία Χατζηιωαννίδου

Χορευτές/χορεύτριες Αναστασία Κελέση, Στεφανία Σωτηροπούλου, Μάριος Χατζηαντώνης, Νικόλας Χατζηβασιλειάδης

Μουσικός επί σκηνής Βάιος Πράπας

Στο μουσικό μέρος της παράστασης παίρνουν μέρος οι Χατζηφραγκέτα και η Nalyssa Green

Προπώληση ticketservices.gr

Ακολούθησε το Stage News στο Google news και μάθε όλα τα τελευταία νέα.